Na de draad opgepakt te hebben van het internet, me niet laten verleiden tot een dag achter het scherm. Prachtige dag, morgen plenst het weer, en die in de tuin genoten. Het tweede perceel in orde gemaakt. Nog 14 te gaan. De oude stalmest, die de winter op de grond heeft gelegen, ondergewerkt en de aardappelen gepoot. Dieper dan ik ze, die paar maal dat ik aardappelen in een tuin heb gehad, ooit in de grond heb gestopt. Advies was tot wel 20 cm diepte. Ik heb de rolmaat er niet naast gehouden maar dieper dan ooit waren ze zeker. Nu nog wat knoflook tenen ergens de komende tijd en het poten is gedaan. Dan alleen nog zaaien en planten.
En de kas niet vergeten. Die dreigt er een beetje bij te blijven hangen, nadat het in het najaar niet gelukt is om ze op te zetten. Ik heb nog goed vijf weken. Dat mag je gerust krap noemen, volgens mij. Het aanvankelijke enthousiasme is overgegaan in er tegenaan hikken. Geen voor mij onbekend mechanisme. Lastig. Vervelend. Beren en bergen zien, waar ze niet zijn. Je zou het een vorm van hallucineren kunnen noemen, Hallucinaties van wat? Niet van gedachten. Het is iets tussen het 'willen' en het 'moeten'. Het is HB dat ontbreekt. Moeite doen. Beginnen. De kop eraf halen. De zure appel. Willen hebben maar niet willen bijten.
Tijd, dat het werk een paar dagen, liefst een week of meer ongestoord gedaan kan worden. Dan ziet de wereld gegarandeerd anders uit,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten