Prettig, dat ik de wereld weer voor het grijpen heb, ze voor mijn gevoel aan mijn voeten ligt. Kabeltje aansluiten, toegang gepiept. Gisteren snel langs de vaste pleisterplaatsen gesurft, de verloren dagen waar mogelijk ingehaald en me tevreden in mijn eigen wereldje teruggetrokken. Weinig veranderd. Zou schrikken zijn als de wereld dat zou lukken in een paar dagen afwezigheid.
Nederland klooit nog met de aanloop naar een nieuwe regering, het coronapaspoort komt dreigend dichterbij, op de video- en fotosites nog steeds dezelfde, gefilmde miskleunen en vertederende honden- en kattenplaatjes en Geenstijl wachtend op een nw onderwerp om zich in vast te bijten. Als je bij zo'n opsomming stilstaat en beseft hoeveel tijd daaraan verloren gaat, is het haast om triest van te worden. Misschien ietsje meer lezen? Het is me de afgelopen dagen goed bevallen.
Het borrelt, neigt tot borrelen maar het geborrel zit opgesloten, wordt tegen gehouden. Het mag niet. Enthousiasme wordt getemd, is gekooid en reageert met gelatenheid. Jammer. Het is dat opgeslotene, dat gedempte waar maar niet doorheen te komen is. Waar ik me vaker dan eens zonder slag of stoot bij neerleg. Dat is niet alleen jammer en zonde maar ook slecht. Tijd voor de volgende horde?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten