Tegen de lunch had ik het wel gehad voor vandaag. Zo voelde het aan. Hoewel niet fysiek gesloopt, wilde het gewoon niet meer. Het was een raar gevoel, alsof ik op mijn laatste benen liep. Het gewoon bijna afgelopen was. Moeilijk uit te leggen. Een neiging om weg te zakken en dat als éénrichtingsverkeer. Het leek alsof ieder moment de knop definitief omgedraaid kom worden. Of die knop in feite omgedraaid was en het wachten was op het effect, het verscheiden, het uitvallen van de systemen.
Hoewel geen paniek, had ik wel zo iets van "Nu niet! Verkeerde timing. Dit kan ik Mariana niet aan doen!" Het wegzakken moest voorkomen worden, wat nieteens zo makkelijk was. Ogen vielen vanzelf dicht, gedachten verdwenen in het niets, houvast ontbrak.
Na de lunch ging het voor een uur of zo beter, waarna de onduidelijkheid weer de overhand kreeg. Me bezig gehouden met de voorbereidingen voor de maaltijd in de avond en daarna op bed gaan liggen. In étappes van een half uur passeerde alles iedere keer opnieuw. Inmiddels had ik het koud, wat op andere dwarsigheden zou kunnen wijzen. Dat gaat geen lange avond worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten