Er zijn tijden, dat ik er niet zo'n last van heb. Het gestaag zakkende tempo van mijn bezigheden. Het haast lachwekkende gebrek aan activiteiten überhaupt. Het is als een langzaam vastlopende motor. Zolang het ding niet stokt, neem je de achteuit voor lief. Verzin je smoezen ter eigen geruststelling. Stokt het, dan kun je er niet meer omheen en moet werk verricht worden. Dat kun je beter voor zijn. Volgens mij is het daar net nog niet te laat voor. Heb het lang laten versloffen. De hele winter zo ongeveer.
Tijd om dat 'als het maar iets is' de duimschroeven aan te draaien. Op naar 'mag het een beetje meer zijn!'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten