Had vandaag een serieus moment. Gebogen over de afwas bedacht ik me, dat ik nu een serieus en zinvol gesprek zou kunnen hebben met mijn moeder. Niet dat gezeur over "Nu is ze dood en ik had nog zoveel willen vrgn", dan ben je een beetje een sukkel, als je moeder een eind in de tachtig is als ze overlijdt, maar gewoon een serieus gesprek over onderwerpen, waar we een zekere gemeenschappelijk ervaring in hebben. Volgens mij voor het eerst in mijn leven. Niet alleen dat ik dat denk, maar ook die min of maar gelijkwaardige ervaring.
Ik kom niet uit een goed katholiek gezin met 12 broers/zussen, was niet de jongste en ben ook niet het huishouden in verordoneerd na de lagere school. Ik ben niet op mijn 21 getrouwd en zat binnen drie jaar met drie kinderen opgescheept. Ben niet het grootste deel van mijn leven verplicht geweest om ieder dubbeltje om te keren, elke cent te verantwoorden. Kinderen zijn nooit een actieve wens van mijn kant uit geweest. Ik leefde vanaf mijn 17e mijn eigen leven. De universiteit gaf me een air, waar ikzelf weinig mee kon. In de dagelijkse sleur van huishouden, opvoeden en boekhouden ben ik nooit verzeild geraakt. Het ondernemerschap in Frankrijk en z'n nasleep was de laatste afwijkende zijstraat. Sindsdien lijkt mijn leven meer en meer op het leven wat mijn ouders hebben geleefd/geleefd zullen hebben, nadat ook de rest van de kinderen het huis had verlaten.
Het leven algemeen, het ouder worden, het tempo van de tijd, de bezigheden, de aftakeling, etc. Of ik het ook gedaan zou hebben, is vrg twee, maar het had gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten