Wil het aarzelend opborrelen van levensenthousiasme niet bijvoorbaat al de kop ingedrukt worden, zal ik iets meer met verwennen dan belonen bezig moeten zijn, bedacht ik me gisteravond. Een beetje lief zijn voor mezelf. Niet direct de lat weer buiten bereik hangen. Eerst maar eens lekker bezig zijn dan kan dat uitdagen altijd nog.
Voorlopig ff de geesten in de fles(sen) houden en meer begrip hebben voor mijn moeizaam bezig zijn dan het realiseren van slepende doelen. Het klinkt alsof ik me ergens onderuit wil lullen. Denk niet dat dat zo is. Het is doorbijten maar ook de spieren niet overbelasten, als je na een lange pauze je geliefde marathon weer een keertje wilt lopen/rennen. Lopen, rennen, stoppen, desnoods kruipen. Aankomen is het doel en het 'hoe' kan beter zonder zweep.
Cadeautje, schouderklopje ... Zoiets. Zien dat we ongeschonden aan de start komen van de aankomende mooie(re) weerperiode tot ergens in het eind van Oktober.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten