Het is zeker weten Roemeens en Mariana heeft het in meervoud. Wachten tot op het laatste moment om dingen te regelen en dan tevreden zijn met het maximaal haalbare op dat moment. Ik weet inmiddels al mndn, dat Mariana zich in haar hoofd heeft gezet om in januari, na de kerstdrukte, het varken te slachten wat ze cadeau heeft gekregen van haar broer. Ik heb die boot van eigen varkens tot op heden weten af te houden, maar met cadeau's is dat moeilijk vol te houden.
Oké, feit is feit maar dan de voorwaarden. Mariana wil veel. Mariana wil het leven leiden van haar ouders, dat ze kent uit haar jeugd, maar heeft het werk er niet voor over. Heeft het over het slachten alsof ze het zelf gaat doen, maar dat is absoluut niet het geval. Daar moet iemand voor gevonden worden, zoals ook mensen gevonden moeten worden voor de verwerking tot worsten & Co en ik, zei de gek, uiteindelijk verantwoordelijk ben voor het bereiden. Wat ik daarbij van de slacht meegemaakt heb, was vooral het verwerken van het dier in ondefinierbare brokken vlees. Herkenbare en als zodanig bruikbare delen is het eerste vereiste van mijn kant als eindverbruiker. Speklappen, karbonades, ham, filet, stoofvlees. De rest aan worsten en zo maakt me voor de eerste keer weinig uit. De vierkante meter rugspek en het geklaarde vet mag Mariana verkopen.
Vrij snel kwam de geruststelling, dat ze het allemaal geregeld had. Naarmate januari nadert blijkt dat aan die geruststelling nogal wat schort. D'r is een advies van horen zeggen, maar verder is er niks. Kortom we schommelen, als we niet uitkijken, rustig door tot in januari de keel van een varken is doorgesneden, het beest in tweeën is gedeeld en dan blijkt dat het verdere werk niks meer of minder is dan de vormloze varkensdelen, die me al bekend zijn. Van al die mndn die er waren om dingen helder te krijgen en geregeld, zijn nu nog maar een paar weken over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten