Het wil niet. Het wil niet. Het wil niet. En ik erger me daaraan. Zo heb ik tweemaal last van mezelf. Slim is anders. Ik zou bijna zeggen, dat je beter in de put kunt zitten dan zo in het niets hangen. Dan weet je tenminste waar je zit en wat je te doen staat.
Geen dag om te onthouden. Dat het een zondag is, maakt het net iets acceptabeler. Zou mooi zijn als de bui vannacht met het weekeinde verdwijnt. Lijkt me stug. Kan niet op ervaring bogen. Het is geen ingesleten mechanisme waar ik last van heb. Het lijkt op vanalles, maar is voldoende anders om bestaande etiketten te ontlopen. Het lijkt nog het meeste op een bewuste poging om mezelf volledig vast te laten lopen. Dan wel vanuit het onbewuste aangestuurd of via een parallelcircuit of zoiets.
Hoewel ik er niemand anders dan mezelf verantwoordelijk voor kan houden, is het toch niet bepaald waar ik nu op zit of zat te wachten. Ik zie geen voordeel, geen richting of doel. Aanzetten tot verandering worden als vanzelf in de kiem gesmoord. Was ik wat zweveriger aangelegd zou ik zeggen, dat ik op een teken wacht. Een startschot. Toestemming.
Mezelf tegenwerken is me niet onbekend, maar dan is er iets, waar ik mee aan de slag wil maar ook tegenaan hik. Het kan de Kerst niet zijn. Het nwe jaar? Het verder afwerken van de nauwelijks korter geworden lijst der ballastigheden? Nou, als dat zo is, moet ik echt ff werk van het doorzetten maken. Dat zou nl betekenen, dat er echt dingen gaan veranderen. Kan me dat maar moeilijk voorstellen. Het kan natuurlijk ook het blog zijn, dat me dwars zit. Geen van de voorgenoemde mogelijkheden geeft iets van herkenning. Dat wordt mezelf aandachtig volgen met de zintuigen op scherp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten