Van Oslo naar Turku. Van Turku naar Luga. Van Luga naar Riga en door naar Utena. Tussen de bedrijven door aardig wat kilometers gemaakt. Onbereden wegen sprokkelend. Was het nou rustig makend of uitstel camouflerend? Ik denk beide. Ruim een week met de kop in het zand maakt onrustig. Misschien minder over lullen en meer mee doen. Heb ik ongetwijfeld al vaker gedacht.
D'r hapert al jaren vanalles tussen de wereld van de voornemens en de wereld van de resultaten. Geen idee wat slim is om mee door te gaan. Stilletjes hopen, dat het er binnenkort van komt of stug met het hoofd tegen de muur blijven rammen in de overtuiging dat daar eens, ooit een gat in zal vallen. Van die momenten, dat je beseft, dat je ondanks alle beweging niet van je plaats bent gekomen.
We zijn waar we zijn en gaan daar blijven ook. Ballast of geen ballast gaat daar niks aan veranderen. Het lijkt me prettiger zonder maar niet de moeite waard om me er tegen aan te bemoeien. Zoiets. Soms. En dan ook weer niet. Heen en weer. Zwalken. Het goeie moment. Ik wacht op het goeie moment om toe te slaan. Althans dat blijf ik me maar voorhouden. Wachten tot ik een ons weeg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten