Met het begin van het winterseizoen zijn de beesten weer meer binnen. De honden mn overdag want in de avond zijn ze dat het hele jaar door. Bij de katten is het moment van de dag minder duidelijk, maar die zijn nu in elk geval bijna de hele dag binnen. Ieder heeft zo zijn/haar eigen plekjes en weinig gemeenschapszin. De katten hoor je daar niet over. De honden grommen er heel wat over af als eentje vindt dat er gewisseld moet worden.
Aandacht willen ze allemaal en soms meerderen tegelijk. Wat moeilijk kan worden, als het meer dan twee zijn. Dan moet ik rouleren vanwege het beperkt aantal handen.
Hun aanwezigheid heeft meestal iets vanzelfsprekends. Heel soms vervloek ik ze, maar meestal ben ik blij ze om me heen te hebben. Wat me soms doet afvragen waar de voldoening in zit van het hebben van beesten? Het verplicht met de honden lopen is het in elk geval niet. Ik doe het en het is goed, dat ik het doe, maar vooral 's ochtends zou ik het met enige regelmaat willen overslaan. Het kroelen dan? Soms, als het van mij uitgaat. Als het opgeëist wordt komt het lang niet altijd uit. Het gezelschap? Het enthousiasme bij de honden? Dat komt al dichterbij maar is het ook niet echt.
Ik kom dan na allerlei afwegingen altijd weer uit bij het verzorgen van een goed leven. Zo heb ik lang niet altijd bij het hebben van beesten stilgestaan. Meestal heb ik me daar niks bij bedacht. In Frankrijk is dat veranderd. Hier is het vervolgens alleen maar uitgesprokener geworden, niet in de laatste plaats door de vele honden, die of hun leven aan de ketting slijten of de wijde wereld in geschopt zijn, waar ze het dan zelf mogen/moeten uitzoeken.
Er bij stilstaan doe ik ook nu lang niet altijd, maar de zelfopgelegde verantwoordelijkheid geeft een zekere mate van voldoening. Een druppel op de gloeiende plaat gezien wat ik om me heen zie, maar zo'n druppel ben ik in de mensenwereld zelf ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten