Een hoop zaken in het leven zijn niet verkeerd, zolang je het niet overdrijft cq je er door geleefd wordt. Perfectionisme is er zo een. Gisteren een paginagroot artikel gelezen in de FAS. Het is zo'n eigenschap, waarvan ik er wel meer heb, die je net genoeg herkent om te benoemen maar d'r te weinig van is om als probleem te beschouwen. Tenminste voor mezelf. Anderen kunnen daar af en toe over van mening verschillen, maar dat is niet mijn probleem.
Mensen die opgejaagd worden door hun drang naar perfectionisme moeten therapeutisch aangeleerd krijgen, dat dingen ook best wel eens fout kunnen/mogen gaan. De verhalen, in beide gevallen over vrouwen (??), zijn deels herkenbaar en soms in andere vorm bij mezelf terug te vinden. Oorzaak ligt natuurlijk weer in de jeugd. Het zal niet zo. Ook dat herken ik wel, maar daar ben ik in mijn geval eerder dankbaar voor dan dat ik me daar over ga beklagen. Dingen moesten goed gebeuren. Zo niet, dan moest het over.
Van dat streven naar perfectie heb ik door de jaren gemaakt, dat als ik het niet goed kan doen, doe ik het niet. Wat er voor kan zorgen, dat ik het helemaal niet doe of er zolang tegen aan blijf hikken, totdat ik een manier gevonden heb, waarop ik het wel zou moeten kunnen doen.
Waar ik het dichts bij de verhalen in de krant kom is op het praktische vlak van dingen doen. In mijn optiek streef je erna om iets zo goed èn zo makkelijk mogelijk te doen. Je schaaft waar nodig de dingen bij door de jaren heen en hebt op een gegeven moment een geoliede vanzelfsprekendheid. Als ik dan anderen zie hannesen en het steeds weer fout cq onhandig zie doen, dan wekt dat irritatie op. Zeker als je al meerdere keren uitgelegd hebt, dat het beter kan en hoe dat dan werkt. Het is de slordigheid dan wel gemakzucht, die me dan stoort. Soms leidt dat er toe, dat ik het overneem, omdat ik het niet kan aanzien of geen zin in het halfbakken resultaat heb. Maar dat gebeurd minder en minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten