Bijkomen van een dag waarop je nog minder doet dan normaal. Dat moet echt ff vandaag. Pas bij zessen thuis maar toen niet de tijd daarvoor, omdat het eten op tafel moest verschijnen. Een paar forellen onderweg meegenomen en die klaar gemaakt. Aan het gemak en vooral het tempo waarmee de wijn naar binnen ging, was te merken, dat er vanalles wrong wat nodig weggewerkt moest worden.
Het begon vanochtend al bij de eerste blik naar buiten. Bij het steeds verder de winter in schuiven van de APK-afspraak had ik maar één ding: Aub geen sneeuw! En wat lag er vanochtend? Precies. Sneeuw. Een paar cm, niet schokkend. Maar nog steeds op zomerbanden en dat met dubieus profiel. Slik.
Honden door het dolle heen maar vrijlaten zat er niet in. Dat werd rukken en trekken. Het eerst door hen, het tweede was aan mij. Kom ik terug richting huis zie, dat de buren met z'n vijven bezig zijn een varken op z'n kant te leggen en daar te houden. Dat betekent weinig goeds. Een hoop gebrul wat ik niet wil horen en ik maan de honden aan sneller door te lopen. Maar ook zij horen het geluid en zijn onder de indruk. Ze laten geen blaf. Dat is uitzonderlijk.
Gelukkig geen dooie waterleiding en ook de cv-ketel deed z'n werk en verzorgde een aangename watertemperatuur. Aangekleed. Auto van de sneeuw ontdaan en vertrokken. De eerste 30 of 40 km sneeuwde het nog, daarna regen. Alle tijd, dus de vrachtwagens zaten me niet in de weg.
Het traject binnen normale tijd kunnen afleggen. Ongewoon snel een parkeerplek gevonden en gewapend met handschoenen (latex) en mondkapje richting de ambulance-ingang. Daar zou men weten, dat ik kom en kon ik de controles aan de hoofdingang omzeilen. De mannen van de beveiliging hadden een lijst(je) met namen maar mooi zonder de mijne.
Sta je dan. Twee uur gereden en dat voor nop? Mag toch niet waar zijn. Nog ff geprobeerd om hen te overtuigen maar dat ging 'm niet worden. Ik moest het maar via de hoofdingang proberen. Gelukkig geen lange rijen daar. Wel papieren invullen en binnen 20 keer mijn verhaal moeten doen voor ik iemand trof met voldoende kennis van het Engels om me te helpen. Al met al elf uur. Daarna was het wachten geblazen.
'Mijn' dokter had er blijkbaar geen zin in. De honneurs werden anderhalf uur later door een andere dame waargenomen. En prompt, het zal niet zo zijn, was er iets, niet veel maar 'iets' wat niet deugde en wilden ze overleggen met degene die normaal de controle vericht. Maar dan kon ff duren. Weer wachten dus.
De dame kwam relatief snel. Of dat nou betekende dat het misschien ernstig was wat was waargenomen, weet ik niet, maar het werk werd over gedaan. Na enige onderlinge discussie en een lang telefoongesprek waarin allemaal waardes werden gewisseld, bleek de conclusie "mogelijkerwijs een technisch, hadware probleem". Maar niet zeker, kwestie van 'wait and see'. Leuke conclusie als je weet waar deze apparaten toe in staat zijn, als het mis gaat ... Daar zijn ze tenslotte voor gemaakt.
Maar die zou dus de derde keer kunnen worden, dat het systeem tot actie overgaat zonder dat daar het vereiste lichamelijke manco aan ten grondslag ligt. Begint een beetje een Windowsverhaal te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten