Geen manier van werken. Naar buiten. Naar binnen. Naar buiten. En weer naar binnen. Ben al geen liefhebber van versnipperd bezig zijn en dit is daar toch een soort overtreffende trap van. Maar iedere uitval levert weer een of meer stappen richting het eindresultaat op en voor het moment is dat het overspannen met plastic. Zover is het nog niet, maar we naderen doel.
Ook zonder regen zou vandaag het tempo een stuk lager gelegen hebben dan gisteren. Het was gisteren dan weliswaar geen sprint maar op z'n minst stevig aanpakken. Vandaag is het meer reflecteren met tussendoor wat handelingen. Meer schaken dan hardlopen. Stapje terug, bekijken, bedenken en weer een stap vooruit. Eigenlijk zou de hele boel over moeten. Dat heb je wel vaker als je iets voor het eerst doet of eenmalig. Of zoals mijn grootvader van moeder's zijde altijd pleegde te zeggen: "Als het huis af is, weet je hoe het moet." Naar het schijnt tenminste, want de man zelf heb ik nauwelijks gekend.
Zo meteen weer een étappe. En dan zou het moment van het overdekken aangebroken moeten zijn. Zien hoe je zo'n lap plastic van 7 bij vier op een nette manier op z'n plek en vastgezet krijgt. Het moet ook altijd weer een beetje ogen. We gaan daar toch gauw 2-3 jaar tegen aankijken, voordat er een definitieve versie van gemaakt gaat worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten