Inmiddels teruggeschakeld. De vaart is eruit. Het zij zo. Gelukkig bezig met zoiets banaals en tegelijk houvastgevends, normaal dan, als de afwas. Geen schokkende zaken die vandaag liggen zullen blijven, als het al zover komt. Wat gedaan moet worden, kan haast zonder uitzondering op de automatische piloot gebeuren.
Het meest frappante is nog wel de fysieke afkeer, die opwelt. Afkeer van het doen van iets, maakt niet uit wat. Het is er nog steeds. Niet meer tot aan kokhalzen toe, maar innerlijk gaat alles in de contramine, kont tegen de krib, hakken in het zand. Wil niet meer. Het was er gisteren al heel even, maar het toen kunnen keren.
Onrust meldt zich ter plekke. Zenuwen beginnen met gieren. Een paar zekeringen extra die doorbranden en ik zou ziedend door Coves trekken en blindelings dood en verderf zaaien. Coves voor een moment wereldnieuws en ik voor de rest van mijn leven verzorgd. Gelukkig werken bij mij alle daarvoor ingebouwde veiligheidsventielen, maar dat je als mens soms door kunt slaan, snap ik maar al te goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten