Ultiem?

 Als alles kent ook rust zijn soorten en maten. Vanochtend in zo'n versie terecht gekomen, waar ik niet zo vaak in verblijf. Schijnbaar is er in de tuin een soort finish bereikt. Had ik gisterochtend nog iets van 'Ik moet, ik moet' is er nu mn voldoening over het gedaan zijn. Na een hoop geren en gedoe zit je eindelijk op het terras van je hotel in de plaats van bestemming. Een zucht van verlichting ontglipt je onbedoeld. Twee, drie, vier weken en liefst nog langer geen standaard geëikel aan je kop. Niks moet meer, niks hoeft meer. Een hoop kan, mocht je willen. Zelfs de koffer blijft de eerste twee-drie dagen ongeopend staan, waar het personeel het ding heeft neergezet. Flaneerstemming. Grottammare. Pantoffelen. Dit vast weten te houden en dan toch lekker bezig blijven, dat zou een soort staat van perfectie zijn.