Concluderend?

 Bedacht me vanavond al rijdende, dat je -in mijn geval- op een gegeven moment ook aan jezelf moet durven toegeven, dat je een goed leven hebt gehad en niks te klagen hebt, als je nu zou moeten vertrekken. De mens wil natuurlijk altijd meer. Minder willen is geen algemen menselijke trek. Dat 'minder, minder, minder' waar men het in het kader van het klimaatgedoe over heeft, zie ik er dan ook niet snel van komen, zeker mondiaal gezien niet. Tegenover die paar goed willende zielen in Nederland staat een heel continent met een andere instelling. Maar goed, dat is een ander verhaal. Ontevreden over het gebrek aan tevredenheid, daar ging en gaat het hier over. In mijn geval. Zoals alles hier in eerste instantie en eigenlijk volledig en alleen op mij betrokken is.

 Het zijn van die gedachtenflitsen, waar me de reikwijdte vooralsnog van ontgaat. Dingen dus die me ws nog wel een tijdje gaan bezig houden. Of op de voorgrond of in de coulissen. De rust, die het idee zou moeten of kunnen geven, ontbreekt in elk geval volledig. Ik loop niet tegen de klippen op te werken om weet ik wat nog te realiseren. Zekers niet. Eerder het tegendeel en dat is nou ook niet wat het zijn moet of wat ik zou willen, dat het zou zijn. Daar zit een hoop scheef. Ook nooit mee bezig geweest. Nooit iets gehad van wat ik minimaal gerealiseerd, dan wel gedaan zou willen hebben. Geen kinderen, geen florerende onderneming, geen nobelprijs, etc. Wel de hoofdprijs in de giroloterij, maar dat wil dan weer niet. En natuurlijk dat ene literaire meesterwerk, maar daarvan heb ik eigenlijk snel ingezien, dat het niet aan mij besteed is. Ik ben meer van de 'van alles iets en van niets alles'. En dat is me eigenlijk beste aardig gelukt tot op heden. Zelfs zonder daar bewust mee bezig te zijn geweest.