Kan ik mijn fantasie proberen te beheersen, de werkelijkheid trekt zich daar bar weinig van aan. Lady is niet meer. Dat was geen blaasontsteking, maar een stil vertrek naar de eeuwige jacht-, ren- en speelweiden. Ze zou het bestaan ervan verdienen. Mariana had direct een schuldige op haar lippen. Helaas of gelukkig maar valt daar niks van te bewijzen en kun je beter niet gaan vingerwijzen en beschuldigingen rondstrooien. Maar één ding is zeker. Dit is geen natuurlijk einde geweest.
Alleen de houding al waarin ik haar gevonden heb, wijst op een weinig prettig einde. Hoe krijgt iemand het voor elkaar. Een hond die behalve af en toe blaffen niks verkeerds doet. Vrolijk. Enthousiast. Aanhankelijk en absoluut niemand tot last. Over dat laatste denkt iemand duidelijk anders na. En dan te bedenken, dat hier bijna iedereen een hond of zelfs meerdere honden heeft. Dan verzorg je je eigen viervoeter en help een andere het hoekje om.
Ik kan daar niet bij. Wil daar niet bij kunnen. En ga ook geen moeite doen om daar bij te kunnen. Moet ik nu een van de buren scheef aan kijken? Spelen de buren onder één hoedje? Ze maakte regelmatig grote toeren, maar kan me niet voorstellen, dat ze daarbij iets vindt wat haar dood tot gevolg kan hebben. Dat zal toch echt hier ergens in de directe omgeving van ons huis, waar ze tenslotte steeds was of naar toe terug kwam, gezocht moeten worden. Misschien heeft Mariana gelijk. Maar wat dan? Het mens is me al niet sympathiek en meer onsympathiek levert me niks op. Het brengt bovendien de moeder van de gezusters en de grote vriendin van Bobby niet terug in het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten