Slapen als een marmot. Dat is wel anders geweest. Ergens tussen elf en een plat, binnen een minuut of wat weg, een kleine tussenstop na iets van 2 uur en dan door tot na zessen, sanitaire noodstop en hup weer naar dromeland voor minimaal een uur. Erg levendige dromen in de laatste étappe, waarvan wel het idee blijft hangen, dat ik weet waar ik mee bezig ben geweest, maar er met geen mogelijk een beeld van te pakken weet te krijgen. Ergerlijk tot knap frustrerend, maar niet voldoende om me langer dan een paar minuten bezig te houden. Het is inmiddels na achten en de dag staat op me te wachten.
Dat laatste mag vroeger. Lukt soms om er een uur af te halen maar het mag vaker. Zal ook wel vaker gaan lukken met de zomer voor de deur. Negen uur is zweten als ik met de honden de heuvel op ga. Zeven uur is dan stukken beter. Bovendien hel ik langzaam maar zeker meer en meer over naar de ochtend als mijn favoriete dagdeel. De vroege ochtend wel te verstaan.
D'r zijn tijden geweest, dat ik je voor gek verklaard had, als je me dat wijs had willen maken. Daarna tijden dat ik niet wist te kiezen tussen de late avond of de vroege ochtend. En nu bieden alleen de kleine uurtjes met een heldere sterrenhemel nog enige tegenwicht tegen de aantrekkingskracht van het ochtendgloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten