Herdenken?

 Ieder jaar het terugkerende gezeik over dodenherdenking en bevrijdingsdag. Volgend jaar 75 geleden toch? Over een jaar of tien kom je in het Guinness book of records als je nog leeft en de oorlog hebt meegemaakt, al is het als pasgeborene. Hoewel, dan maak je nog deel uit van een nawee van de sterkere generatie(s) en kost het verdwijnen van de laatste der Mohikanen misschien iets langer. Al die rubbertegelnakomelingen gaan volgens mij de vergrijzing niet verder oprekken.

 Maar waarom ieder jaar weer dat hypocriete gedoe met veel bla-bla, formaliteiten, lege woorden en die volkomen anachronistische 2 minuten stilte? Om het maar niet te hebben over het leggen van kransen, die na afloop fluks weer weggehaald moeten worden om te voorkomen dat de o zo betrokken opgroeiende generatie (werkelijk alleen de import?) ermee gaat lopen kloten.

 Ja, ik zou me niet meer tegen de actualiteit aanbemoeien. Het zal afkicken zijn. Maar als je dan weer ziet, wat er allemaal gebeurt in de wereld, de reacties daarop of meer het ontbreken daaraan, dan kan ik me een hoop bij de door het internet gierende onvrede voorstellen zonder het daar nou direct mee eens te zijn. De mensheid is een georganiseerde hypocriete kudde schapen, die blindelings hun herder(s) volgen.