De heuvel zat er vandaag maar deels in. Geen zin om te gaan lopen zweten als een otter en bovendien hadden mijn benen er ook niet zo'n zin in. Dat is met de vooruitzicht van een definitief einde wel het meest frustrerende aan het klimmen der jaren. Wat je aan jaren wint, verlies je aan conditie en straks ook mobiliteit.
Als ik aan mijn moeder denk, inmiddels gevangene in haar eigen flat, maakt me dat niet vrolijk. Toch is voor haar trouwens de steeds kleiner worden actieradius niet het grootste probleem. Ze heeft meer moeite met het feit, dat ze niet meer weet wat ze gezegd of gedaan heeft, als ze zich heeft omgedraaid om iets anders te zeggen of te doen. Hoe is het leven, als je niet meer weet wat je een minuut geleden gedaan hebt? Dan leef je niet bij de dag, dan leef je letterlijk in het moment van doen.
Maar goed, de dag is begonnen. Niet verkeerd bovendien. En 'en plus' regent het nu niet, dus ik weet wat me te doen staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten