Van Deutekom dood: 37. Yoland (52) overleefd. Ruim 11 jaar inmiddels. Frank (55) dit jaar begraven. Moeders (87) houdt nog stand. Bij iedere bekende overledene van ruim beneden de 70 rolt er weer een rijtje door mijn hoofd. Samenstelling verschilt, idee is gelijk. Het is als de ambulance horen en denken "Dat is niet voor mij!", wetende, dat je er zelf meer dan eens in gelegen hebt. Dat 'meer dan eens' zal met het definitieve moment van vertrek niet van toepassing zijn. Maar het gaat er ooit eens van komen.
Het angst en beven, de paniekbeleving van de mogelijkheid is gelukkig een gepasseerd station maar daarmee is het feit niet van de baan. Een zekere stressverstijving is meer vanzelfsaprekend dan een soepele acceptatie van het idee. Ik ga ooit en het zij zo. De voorloper van "Hier liegt ein der nicht gerne aber der zufrieden ging."?
Zo op het eerste gezicht lijkt het weer heftig tekeer te gaan tussen leven en dood, maar er is beduidend meer gelatenheid. Nog geen acceptatie van het feit maar wel van de onvermijdelijkheid van het gegeven. Nog ff en ik hef alvast een glas op mezelf? Zover ben ik nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten