Na twee dagen niet alleen de afwas maar ook de honden 'verwaarloosd' te hebben, vanochtend weer de grote ronde. De heuvel op. Een boetedoening. Pure boetedoening als de laatste km's op je knieën naar de kathedraal in Santiago de Compostella. Iedere stap vooruit en dus omhoog in de wederom aangevroren sneeuwlaag kostte overtuigingskracht en energie. Een strijd met mezelf. Dat 's avonds een vent, 's ochtends een vent is het zoveelste station, dat ergens in de afgelopen jaren ongemerkt is gepasseerd.
De verborgen kosten van overgave en enthousiasme. Lijden met een 'ij' die niet langer zou kunnen zijn. Gelukkig lieten de honden me met rust, die hadden een hoop wild aan hun hoofd. De top, die qua top nauwelijks naam mag hebben, uiteindelijk wel bereikt en met iets wat ergens wel iets weg had van voldoening, de oude, inmiddels vertrouwde omgeving in me opgenomen.
Druk in mijn hoofd en toe aan een taxi gelukkig voorbeeldige gezusters vanochtend en zonder veel gedoe en weinig getrek gevieren teruggekeerd voor de levensnoodzakelijke kop koffie. Zo voelde het vanochtend wel aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten