Het leven krijgt weer iets zenuwachtigs. Ik moet iets met het moeten en wil d'r niet aan. Zoiets. Het bekende gebed zonder end. Maar niet gelijk paniekeren, wordt tijd om te beseffen dat die afdeling in mijn leven nooit van een leien dakje zal gaan. Een beetje zenuwen kan kortom geen kwaad. Als er maar beweging in komt.
Eerst de omtrekkende bewegingen natuurlijk. Recht op het doel af gaan, zou al die jaren aarzelen en ontwijken kompleet in hun hemd zetten, dat moet ik mezelf niet aan doen. We spelen het spel volgens de regels. Mogelijkheden nalopen. Inventariseren. Kijken of nwe ingangen zijn verschenen en de grijze massa pijnigen om te zien of ik niet ergens iets over het hoofd heb gezien, wat de afwikkeling misschien niet makkelijker maar wel aantrekkelijker zou kunnen maken. Dat ene spetterende idee heeft er tot op heden tenslotte nog nooit tussen gezeten ongeacht het onderdeel uit mijn ballastpakket.
Kortom we beginnen met het vegen van het stoepje en hopen uit te komen bij een welgemikte slag waarmee een knoop of liefst de knopen doormidden worden geklieft en ophouden knoop te zijn. Een heroïsche strijd staat me te wachten: de slag met mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten