Geen zin in heisa, dwarsliggende en anderszins niet luisterende honden. Al voor ik het bed uitstapte had ik me bedacht om met de honden achteruit te gaan en niet meer dan nodig om hun afvalstoffen te lozen. Een beetje slap, maar de boeg kan niet altijd gespannen zijn. Gewoon gebruik maken van de mogelijkheden van de binnenplaats. Die is niet voor niets eindelijk afgesloten. Daar kunnen ze de hele dag tekeer gaan.
Zo bedacht, zo gedaan. Staat op het moment, dat ik met de honden door de hekwerkpoort de tuin in stap, Iancu, de hond van 24, met zijn momentele vlam een 50-tal meter verderop een beetje naar ons te kijken. Honden wild. Zelf met de hakken diep in de sneeuw trokken ze me een paar meter het veld in. Bobby en Lady ook niet echt gecharmeerd maar niet zo wild als de gezusters. Bij de laatsten zal het deels jeugdige overmoed, onderlinge concurrentie en het feit zijn, dat ze aan een lijn vast zitten en niet kunnen doen wat ze willen. Bij Bobby en Lady zal het vnl. ervaring zijn. Die hebben buiten geleefd en doen dat nog steeds deels. Dan kun je niet iedere hond domweg aanvallen met alle gevaren vandien voor jezelf. Dus die blaften wel maar hielden ook afstand. Bovendien is Iancu de liefste niet en een erg compacte hond, iets groter dan de gezusters. Een soort slanke rottweiler die wat hoger op z'n poten staat en met in zijn gezicht de nodige littekens als aandenkens aan reeds geleverde gevechten.
Niks geen rustig begin van de dag. Touwtrekken, Vloeken. Een trap onder Rosa's kont. Een paar keer stevig rukken aan de lijnen en de meute dwingen door te lopen. Zelfs Mopke was verbazingwekkend fanatiek. Maar goed dat mijn cardiologe uit Limoges het niet heeft gezien, die zou zo een hartverzakking hebben gekregen. De volgende keer maar loslaten? Niet zo slim met de er aan vast zitten lijnen. Dat was de ochtendgymnastiek voor vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten