Auto rijdt weer. Kan ik verder met mijn eigen onvermogen. Als ik nu toe zou geven aan de richting, waarin een deel van mij me zit te trekken, dan rukte ik een goede fles wijn open, desnoods twee en dompelde daar de dag in onder. Dat zijn neigingen die ooit werkten oa om mijn onrust de kop in te drukken, maar die tegenwoordig meer ongewenste bijwerkingen hebben dan gewenst effect. Omscholen dus, alleen heb ik nog geen vervangende activiteit weten te bedenken, die in staat is gebleken om op dezelfde korte termijn het gewenste effect voor elkaar te krijgen. Is het misschien een idee om geen energie meer te verspillen aan symptoombestrijding? Wat een goed idee. Doen we. Waar moet ik beginnen? Tja, niet alleen dromen zijn bedrog.
Zolang je het hele traject niet controleert, kun je willen wat je wilt. Je kunt zoveel aas aan de haak hangen, als je wilt. Het is uiteindelijk de vis, die moet bijten en dat doet ie zelden op commando. Dus, hoe frustrerend het ook is, terug naar het scheppen en continueren van mogelijkheden, achteroverleunen en wachten. Zelfs als het ik of mezelf betreft. Natuurlijk kun je pushen bij alles wat geregeld moet worden. Maar behalve dat je nooit zult weten of het aan het pushen heeft gelegen als iets in beweging komt of dat het sowieso in beweging zou zijn gekomen, is het ook zelden de moeite waard. De enige motivatie nu is ook om eindelijk die laatste punten te zetten en ik ben bijna zover, dat het me niet meer uitmaakt op welke manier dat gebeurd. Als ik iets in mijn leven heb geleerd, is het wel verliezen. Die laatste restjes kunnen d'r ook nog wel bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten