Wanneer ga ik het jaar bij de hoorns pakken? Afwassen telt dan niet mee. Ook al die andere min of meer vanzelfsprekende handelingen zijn niet wat ik bedoel. 'Hoorns' zijn uitdagingen die je bewust aangaat. Dat klinkt weer te brakerig. Maar desalniettemin hebben we het wel over het èchte werk. Dat waar je òf onvervroren, unverfroren op duikt zonder kennis van zaken òf een brei waar je al zolang omheen draait dat de samenstelling je bijna meer eigen is dan je eigen persoontje.
Ik zal niet weer met opsommen beginnen. De nog steeds te lozen ballast mag bekend verondersteld worden. Het rijtje zure appels ligt glimmend voor mijn neus. Ik hoef 'maar' te kiezen. Het mechanisme is bekend. Pakken, bijten, kauwen, slikken. Of ervaring gaandeweg nog een bevorderend effect heeft, dat van de ene op de andere appel overdraagbaar is, zou ik niet weten. Zonder na te denken, zou ik 'Ja' zeggen. Blader ik wat door mijn verleden heen, dan is weinig positieve onderbouwing te vinden voor deze stelling.
Ik denk, dat het meer een kwestie van de goede volgorde is. Niet overmoedig de zuurste appel als eerste tussen de tanden nemen. Opbouwen is waar het om gaat. Van makkie naar moeilijker naar haast onmogelijk. Het is er allemaal.
Dat ik er mee bezig ben is al een stap in de goede richting. Het ontkennen voorbij! Nu wel bij de bal blijven en proberen te achterhalen waar de grootste kans van slagen ligt. Die eerste kop, die er het makkelijkst vanaf gaat. Rijtjes. Afwegen. Aanvalsplan. Diep ademhalen. Doen. Simpel toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten