Herdenking hoeft geen treurnis te zijn. Dat is vandaag een gevoelig thema gebleken. Behalve dat je elkaar op een gelegenheid als die van vandaag, een halfjaars dienst voor een overledenen geen 'gezondheid' mag toewensen, als je een slok van de rijkelijk aanwezige drank nuttigt, wordt het ook niet op prijs gesteld, als je iets van een dansbeweging maakt. Wat is dat voor een rare bekrompen toestand?
Dat iedereen, tenminste de vrouwen in het zwart verschijnt tot daar aan toe, maar waarom die nadruk op treurnis? Wordt de dode daar beter van? Ik geloof van niet. Niet in het algemeen en zeker niet in dit bijzondere geval. Deze dame hield van een borrel, was niet te beroerd om haar armen uit de mouwen te steken als voldoende sterke drank aanwezig was en hield wel van een grapje. Rouwen is oké, maar rouwen is niet alleen treurnis. Rouwen is herdenken, herinneren en dan graag niet alleen in de vorm van treurnis. Leven is (ook) lol en dat mag in de herdenking best terugkeren. Begin met een traan en eindig met een lach.
Ik geloof niet, dat ze daar hier al aan toe zijn. Wat een schoolmeesterlijke correcties vielen ons vandaag ten deel. En wat een hypocrisie. Je gaat naar huis, wisselt je kleding en dan mag alles weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten