Ha, goeie morgen. Die goede oude nwe morgen toch. We mogen weer onze emmertjes water naar de zee dragen. Of is het meer een kwestie van proberen leeg te scheppen. Per saldo maakt het weinig uit, denk ik. Het ene is zinloos, het andere onmogelijk. Bezigheidstherapie en dan zit ik vandaag nieteens in zo'n verkeerde stemmingsgolf. Beetje fris, beetje fruitig, bewogen, gevieren terug gekomen, koffie voor het eerst sinds een week of twee weer met heus melkschuim. Waar klaag ik over?
Nu de deur achter me dicht trekken in de auto stappen en vertrekken zonder doel. D'r let me nu meer dan in mijn laatste Franse jaren, maar het behoort nog steeds tot de mogelijkheden. In het slechtste geval kom ik pas in een dag of drie terug. Waarschijnlijker is het, dat me ergens in de loop van de middag de zin van de actie ontgaat en huiswaarts keer. En misschien denk ik "Wat een onzin!" voordat ik überhaupt vanuit Coves bij de provinciale weg naar Sibiu ben gekomen.
Gisteren al zo'n verkeerde neiging en nu weer dit. Wat is dat? Voorjaar in de lucht? Een opgesloten gevoel, dat mag duidelijk zijn. Uit willen breken. Eens lekker uit de band springen. Klinkt misplaatst als ik aan mijn leeftijd denk. Zou ik uit mijn dak gaan, dat gefilmd worden en op YouTube of Dumpert terecht komen zou het bijschrijft zijn: "Opa doet een dansje". Niet dat dat gegeven de neiging de kop in weet te drukken. Tijd voor een beetje euforie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten