Het werkzame leven is weer begonnen. Nee, niet van mij, maar ik ontloop de consequenties niet. Geen normale lunchtijden meer. Nauwelijks tijd tussen lunch en hondenronde. Kortom verklooide middagen. Nog een mnd of 6 en dan hebben we dat definitief gehad. Ik zal dus niet zeuren. Maar typisch toch, dat het in vier weken vakantie ondanks afwezigheid en feestdagen bijna lukt om een ritme op te bouwen wat vruchten af werpt en de eerste de beste werkdag alles in het honderd laat lopen.
"Hij pakte gelaten zijn spullen bij elkaar. Schoof de laptop in de koffer, een paar Usb-sticks in zijn zak, keek eens rond in de lege ruimte, wenste zichzelf een prettige avond en liep kalm richting de uitgang. Voor hij de deur achter zich dicht trok, keek hij nog een keer om, schudde haast onmerkbaar met zijn hoofd, stapte over de drempel en sloot de deur zachtjes."
Drie paar hondenogen zijn op mij gericht. De gezusters willen voer, maagvulling en beweging. Het eerste ga ik ze zo geven. Het laatste zal, zoals steeds weer in de laatste weken tegenvallen, want achter uit en een rondje over de velden en langs de tuinen. Maar niet meer voor lang. Het wordt in rap tempo lichter aan het eind van de middag. Half zes of zo schemert het pas. Nog een goed half uur erbij en ook de avonden kan ik heuvelop zonder op de tast terug te moeten keren.
Zes weken nog. 6! En de winter heeft zijn beste tijd gehad. Eind maart in de twintig graden is niet uitzonderlijk. Maar dan wel graag volhouden en niet met zo'n regenperiode als vorig jaar komen aankakken. Ergens bruist en borrelt het best wel. Nu nog in goede banen leiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten