Je kunt ook te snel "Ik weet niet" roepen. Gisteravond een artikel zitten lezen over oude mensen, die besloten hebben om samen uit het leven te stappen. Vaak vanwege praktische redenen van verzorging van de een door de ander, etc. Behalve dat dat in eerste instantie heel sympathiek klinkt, en ik direct een berg praktische problemen zag, was het toch vooral de echt oude dag, de tijd met gebreken en misschien zelfs de feitelijke kennis van de resterende tijd, die als een dolle stier op me af kwam denderen. Het rakelde in seconden op wat net tot rust leek gekomen.
Het is natuurlijk van de gekke dat anderen kunnen beslissen, dat jij verder moet, als diegene overlijdt waar je het grootste deel van je leven mee samen bent geweest of welke andere reden ook en het leven voor jou niet meer hoeft. "Nee meneer/mevrouw u bent nog zo fit dat u best nog een paar jaar eenzaam kunt zijn en kunt zitten wegkwijnen in een verzorgingstehuis." Dat is geen betutteling meer, dat is het omgekeerde van levens beëindigen die maatsschappelijk geen nut hebben.
Mijn broek zakte verder af bij de zg specialisten die aan het eind aan het woord kwamen. Die bezigden alleen termen als zou kunnen, op de loer liggende beïnvloeding, machtsinvloeden, misschien dit, misschien dat en dan moet je nog wat met de kinderen ook. Schijtluizen zijn het. Als je bij alles wat je doet met alles rekening moet houden en ook nog met de wereld om je heen, doe je ws nooit wat je echt had willen doen. Na een leven lang bezig geweest te zijn met familie, vrienden, werkkring en overheden is het misschien aardig als die je op het eind helpen met wat je wilt ipv dwars zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten