Het duurde ff maar het dubbeltje is gevallen. Niet de supermarkt(en) hebben mijn koffiebonenmerk uit hun assortiment gekacheld. Meneer Meinl vond het weer eens tijd om de buitenkant van z'n produkt opnieuw te 'stylen'. Weer want in 2010 is het pas nog gebeurd. Schijnbaar zit er een aardige marge op z'n koffie. In 2010 was ik nog geen trotse bezitter van een heuse koffie-automaat en is het aan mijn aandacht ontglipt. Ik beperkte me toen tot een espresso-versie van Lavazza, zowel in Frankrijk als hier te lande.
In 2010 werd "Das poetische, elegante und einzigartige Design (...) van zwei Kunstrichtungen inspiriert: -dem Wiener Jugendstil und - dem Minimalismus." Bla, bla, bla. Dezelfde pipo, ene Matteo Thun heeft zich daar onlangs weer tegen aan bemoeid. Naar het schijnt is hij een 'Startdesigner' en "kreierte ein neues Verpackungsdesign, basierend auf den drei Elementen: - Poetry - Tradition - Moderne". Nog iets met 'der Wiener Werkstätte' en over het resultaat valt te twisten. Als verpakking invloed heeft op de smaak, dan is die wat mij betreft achteruit gegaan.
Gelukkig zie je die verpakking niet iedere dag. Het gaat om de bonen en de simpele edoch moeilijk te beantwoorden vraag "Hoe ziet mijn koffiesoort er nou verpakt uit?". Op welke combi moet ik letten als ik de kiloverpakking uit het schap wil trekken? Dat had geen probleem hoeven te zijn, ware het niet, dat niet alleen het uiterlijk maar ook de informatie op de verpakking is veranderd. En mocht je daar grof schiftend uit denken te komen, zijn zaken als smaakbeschrijving, brandintensiteit (of is het roostersterkte?), geschiktheid, etc. gewoon niet vergelijkbaar.
Mogen ze dan bij meneer Meinl 'große Aufmerksamkeit schenken' aan de verpakking, ik hecht meer waarde aan juiste en te herleidend informatie op die buitenkant vol Poetry, Tradition en Moderne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten