Rust, rust, rust. Is eens wat anders dan die eeuwige onrust in je lijk .. een Freudiaanse verschrijving? Ik bedoel natuurlijk 'lijf'. Wat me ooit angst aan joeg, als ik er al ontspannend in terecht kwam, overheerst nu al een paar dagen. Een uitdijend gevoel van leegte. Als ik inadem is het net alsof ik oplos in mijn omgeving, opgetild wordt en zweef. Menig zweefteefje zou stikjaloers zijn. Weet voor het moment niet wat ik er van moet vinden, maar wat is er tegen een beetje rust als rode draad in een bestaan?
Vanochtend pas weer na achten wakker. Ook de honden zitten blijkbaar in een rustige periode. En de tijd genomen om wakker te worden. Geen welbekende afkeer tegen het opstaan en aan de dag beginnen maar uitstel, bewust uitstel. Lekker gebruiken maken van de mogelijkheid om het begin van de dag ietwat op te rekken. Het idee zou een jaar of wat geleden niet bij me zijn opgekomen.
Nu is het natuurlijk de vrg, is het iets tijdelijks of zijn we weer een stap verder in de gewenste richting? Het zou nog weleens het laatste kunnen zijn en voortkomen uit de redelijk actieve laatste dagen. Zo maar verder, dus, lijkt me zo. Die rust bevalt me wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten