Aanduwen

 Weer een dag waar niks verkeerds over te zeggen valt en ongetwijfeld geen spoor achterlaat als ie over een paar uur feitelijk voorbij is. Kraak noch smaak heet zoiets, al klinkt me dat te negatief in de oren. Het beweegt allemaal wel, maar komt niet van z'n plaats. Het jaar wil nog steeds niet zo. Het kabbelt onder de radar. Wat actie-mogelijkheden betreft valt O&N een beetje ongelukkig in het jaar. Maar misschien is dat meer uitvlucht dan realiteit. Zou ik in Australië ineens vol in de benen zijn geschoten, als ik de weken ervoor wat in de zon had zitten sukkelen? Iets zegt me, dat dit onwaarschijnlijk klinkt. Er is genoeg wat gedaan kan worden, zelfs zaken waar ik niet eens voor achter mijn scherm vandaan zou hoeven te komen. Lulkoek, dus.

 Òf het jaar òf ik òf wij samen hebben er nog niet zo'n zin. Iedere gedachte aan iets aanpakken wordt vakkundig platgewalst door een vloedgolf, heet tegenwoordig tsunami aan tegenwerpingen en als ik eerlijk ben, vind ik dat wel best. In de loop van de week verwacht ik de omslag. Ik ken mezelf tenslotte een beetje. Weet nog niet wat ik als opwarmer ga gebruiken maar iets met meer activiteit dan het bedienen van het toetsenbord en de muis lijkt me wel aan te raden. Iets met bewegen, lopen, heen en weer gaan en zo.

 Voor vandaag hou ik het voor gezien. Kans op spetterende ideeën is verwaarloosbaar en aan een spel mag ik van mezelf niet beginnen. Dus boek of krant. Voor het boek (dat van Albinati) geldt een beetje hetzelfde als voor het aanpakken van concrete zaken: (nog) geen zin om het me weer eigen te maken. Het is sowieso een slecht teken, dat ik het boek zolang onaangeroerd heb laten liggen. Hij heeft zeer zeker een eigen manier van schrijven/vertellen, maar mij weet hij niet echt te boeien. Hij krijgt nog een kans, maar niet vandaag.