Een winterse dag zoals winterse dagen altijd zouden moeten zijn. Wit op de grond, blauw in de lucht. Heerlijk gelopen en wat een verschil met gisteren, toen het leek alsof ik de avond ervoor gepoogd had een serieus gat in mijn sterke drank vooorraad te slaan en dat terwijl ik toen aan de thee heb gezeten èn net gisteravond bij het koken nog ff lekker een wijntje heb genomen. Je kunt werkelijk nergens meer peil op trekken.
Grappig bijverschijnsel was, dat het volgen van de voetstappen van gisteren moeite kostte. Vanwege de bevroren sneeuwlaag loopt het voor geen meter op de maagdelijke delen. Iedere pas die je zet, zak je eerst meerdere centimeters door de sneeuwlaag heen voordat je je kunt afzetten in je pas. Vermoeiend. Loop je in een oud spoor heb je minder last van dat wegzakken. En dat geldt niet alleen voor mij, ook de honden lopen over het al betreden spoor. Maar de passen van gisteren waren beduidend korter. Met het tempo van vandaag leek het af en toe, alsof ik probeerde te voorkomen, dat ik voorover zou vallen. Bijna boven had ik eindelijk het ritme te pakken
Geen gedoe met de honden en in alle rust van het uitzicht genoten. Helder, ver zicht en dalen opgevuld met een dikke mistlaag. Ik had zo door willen lopen, maar vond dat dat niet kon, want er moet wel het een en ander gebeuren, waar ik gisteren niks aan gedaan heb. Stom hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten