Twee meeslepende dagen. Laat ik het verliefheid noemen. Alles ineens willen. De wereld met je pink aankunnen ... denk je. Barstend van energie. Niet genoeg kunnen krijgen. Vermoeiend. Gelukkig houdt het altijd weer een keer op. Na de eerste euforie een dosis gezonde ontnuchtering. Het doordringen van de dagelijkse realiteit. De afwas doet zich tenslotte niet zelf. En zo onvermoeibaar, als je denkt te zijn, ben je helaas niet.
Nog ff dat laatste ritje. Terug naar huis, desnoods zonder lading. Een uurtje eerder dan gisteren in mijn nest maar stukken minder opgefokt. Routine heeft zo z'n prettige kanten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten