De volgende twee mndn uit de wolk getrokken. Dat gaat stukken sneller dan vorige week. Burger en moed. Mijn recente verleden is nu bijgewerkt tot begin september afgelopen jaar. Veel bijzonders valt er niet te verhalen. Veel van hetzelfde, veel van wat nog steeds speelt incl. een oplopende ergernis over het tempo van de verbouwing. Het is goed om op deze manier de achter me aan slepende ballast in het oog te houden. De enige manier om iets van zekerheid te hebben, dat er uiteindelijk iets mee gedaan gaat worden. En liefst definitief afgehandeld natuurlijk.
Het is te hopen, dat de momenten van rust die in 2018 als oase's in een woestijn van drukte opdoken, dit jaar meer gemeengoed zullen zijn. Mooi groene, golvende vlaktes met hier en daar een dorre plek zou ik willen voorstellen. Meer ruimte voor mezelf, meer aandacht voor en uitvoering geven aan het willen en het moeten terug in z'n hok. Dat hele verbouwen is zo'n onderwerp, waarbij de weg er naar toe niet persé belangrijker is dan de aankomst op de gewenste plek. Het is zelfs hèt voorbeeld, denk ik, van een situatie, waarin de weg natuurlijk ook niet onbelangrijk is, maar alles pas samenvalt in de finale realisatie van het oorspronkelijke idee en de onderweg gemaakte aanpassingen.
Als alles goed gaat, en daar bestaat vooralsnog geen enkele zekerheid over, zouden we vanaf 1 juni uiterlijk moeten kunnen genieten van onze stek op de manier zoals die aldoende bedacht is. Onder de parasol gezeten aan de houten opklaptafel voor een man of tien. Geen bouwvakker op de binnenplaats te bekennen. Honden tevreden loslopend. Lunch in de buitenlucht. Beetje klussen in de laatste in te richten ruimten. Iets met de tuin. Misschien eindelijk iets met buren en anderen uit het dorp. Etc. Etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten