Sinds het opperen van de mogelijkheid zit St. Petersburg in mijn hoofd. Niet zozeer qua plek, want die is me onbekend, maar qua mogelijkheden en wat vage vlagen geschiedenis. Residentie van de Russische Tsaren als ik me niet vergis. Vol met oxthodoxe kerken, kastelen, aan het water gelegen etc. Voer voor verhalen, echt of verzonnen. Maar als ik dan aan Praag denk, toch ook niet zonder historische glamour, kom ik niet verder dan "So what?".
De onlangs overleden schrijfster Renate Dorrestein stond niet zolang lang voor haar dood ergens voor een oud schoolgebouw en voelde, terwijl ze daar stond, een hele roman in zich opkomen. Is toch anders dan mijn reactie op Praag. Ik heb al vaker bedacht, dat het leuk willen is, maar het niet werkt, als je er niet voor in de wieg bent gelegd. Ongeacht waar het om gaat. Daar moet je niet te makkelijk mee omgaan. Een beetje proberen en zelfs afzien kan geen kwaad. Of ik dat laatste heb gedaan, waag ik te betwijfelen, maar in het eerste heb ik zeker energie gestopt.
Er zijn meerdere momenten geweest, dat ik dacht aan te kunnen haken aan iets, dat uit het niets leek te ontstaan. Maar steeds weer liep de weg dood. En toch kijk ik er nog steeds naar uit. Nee, ik zoek niet, maar probeer wel open te staan voor onvermoede doorgangen. Maar eigenlijk is dat niet het punt. Het punt is, dat je moet kunnen vasthouden en uitbouwen wat je in je klauwen hebt. Zo'n van der Heijden in wiens pen of schrijfmachine alles alleen maar eindeloos uitdijt, daar zou ik wel een klein beetje van willen hebben. Nu produceer ik aardig wat tekst, maar daar is het toch vooral zoeken naar kop en staart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten