Voor zessen en door een zekere onrust uit bed gedreven. Iets in de trant van "Vol verwachting ... etc.", maar het is geen Kerst. Is het 'moeten' het aan het verliezen van het 'willen'? Voor het moment wijzen de tekenen in die richting. Er is zin om dingen te doen, zelfs die die gedaan moeten worden. En natuurlijk wil ik nog meer, dan ik doe. Veel meer. Teveel. Maar dat is een ander probleem.
En trouwens. Het zijn tekenen. Veelbelovende tekenen, maar slechs tekenen. Laat de feiten eerst maar eens de vermoedens onderbouwen. En stevig ook. Natuurlijk hoop ik, dat het demotiverende element de benen neemt. Maar wel definitief dan en niet straks de fanfare na ongedane zaken weer naar huis moeten sturen en de slingers zien verregenen.
Laat het voor de afwisseling een keer niet bij een oprisping blijven, die dan misschien iets verder komt en langer duurt dan de vorige versie, maar waarbij continuïteit nog steeds ver te zoeken is. Ja, het ongeduld neemt alleen maar toe, hoe beter het gaat. Dat is, volgens mij, ook waarom mensen ineens harder gaan lopen als ze de finish zien. Voor mijn gevoel praten we vooralsnog over die berghut, die je na je na uren lopen en klauteren ziet, maar waar het nog uren gaat duren, voordat je er eindelijk aankomt. En als me van iets de smaak wel is vergaan, is het de lol van het afzien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten