Prettig, dat het niet gisteren gebeurde maar 'waarom niet' ontgaat me. Het ontbrekend zicht op de oorzaken maakt dat voorkomen een wens blijft zonder invulling. Maar soit, nu hebben we alles gehad. Paniekaanval. Niet van het soort dat honden de trek ontneemt, maar voldoende om het hele mechanisme nogmaals tot in de details te ondergaan.
Wakker worden zonder bijzondere aanleiding. Ineens breekt het zweet uit, verkrampt het lijf, stokt de adem en heb ik het idee dat mijn laatste ogenblikken zijn aangebroken. Alles niet zo netjes chronologisch als het schrijven pretendeert. Geen af- en aanrollende inleiding meer van een halfuur maar pats-boem. Je weet beter. Met een stilstaand hart kun je niet rondlopen, maar de heftigheid maakt, dat je overtuiging niet de 100% haalt.
Ontspannen (proberen), water drinken, geen pharmaca onder handbereik, muziekje en lange minuten later voel je de verkramping ontrafelen. Adem reikt dieper, overtuiging gaat door de 100, gedachten komen in kalmere wateren. Verder met de nacht. Iets met de wiskundeleraar van het Atheneum, maar de draad is verloren gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten