Omschakelen, afmaken en achter derden aanlopen cq er afhankelijk van zijn. Het zijn drie van mijn minst sterke kanten, misschien wel dè drie. En alle drie komen op het ogenblik samen. Dat moe zijn is dus niet zo vreemd. Ook niet, dat het aan de plek gebonden is. De wetenschap maakt het niet minder vervelend en verklaart ook niet alles, tenzij deze onvredes of hoe je ze moet noemen, ook doorwerken in de fysieke gesteldheid. Als ik mijn lijf moet geloven, heb ik gisteren een drankorgie beleeft, die zijn weerga nauwelijks kent. Nu kan ik me in een glas vergissen, maar verder dan 2 of 3 glazen wijn mèt water ben ik zeker weten niet gekomen. Wat een wereld van verschil met 2 dagen geleden.
Vandaag de draadjes oppakken en waar mogeljk ook iets definitief afhandelen voor het betere gevoel. Iets met de registratie van de Peugeot en .... laat ik het daarbij laten. De rest van de dag een beetje wroeten in de tuin en plek maken voor het hout, dat na mndn wachten en herinneren in onze afwezigheid is gebracht. En dan het lef hebben om het geld per direct op te eisen. Onvoorstelbaar. Bijna onbeschoft. Helaas ging het weereens buiten mij om. Op het schuiven van de flappen na, natuurlijk. Zo verandert er niks. De volgende keer kan ie z'n hout mee terug nemen, als hij niet in staat is een fractie van het geduld te tonen, wat hij van mij schijnbaar normaal vond. Met als bijkomend gevolg, dat het hout er is op een moment, dat ik er niks mee kan doen. Hoeveel energie wordt hier verspild door het volledig negeren van een soort van planning?? Grrrrrrrrrrrrrrr!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten