Klungelige dag. Behalve geëmmer met banken, belastingdiensten en foutenmakende vertalers mezelf van afstand gade geslagen en daar weinig van kunnen maken. Kleurloos. Smaakloos. Initiatiefloos, Saai. Grijs. De enige actie was het voorbijgaan van de tijd. Zon kwam op. Zon gaat straks onder. Met de stroom mee en niet eens peddelen. Een brede, trage stroom. De benedenloop. De Donau bij de monding in de zware zee.
Kalmer dan gisteren. Dat wel. Misschien dichtbij de omslag. Of moet ik het 'acceptatie' noemen? Terminologie, die nog steeds mijn haren te berge laat rijzen. Hoe kun je met goed fatsoen iets accepteren, waar je geen sluitende verklaring voor hebt? Is een gebed zonder end. Zonder weet van hoe de vork in de steel zit, kun je van de ene acceptatie enkel naar de volgende switchen. Wat moet je met "Het zal wel."? Dat is vragen om onvrede, of niet? Of hangt dat af van de diepte, waartoe je bereid ben om je kop in het zand te steken? Ervaring heb ik er niet, laat ik zeggen 'nauwelijks' mee. Dus hoe moet ik me die werking voorstellen? De onvrede van het niet weten 'waarom' wegstoppen onder de putdeksel van de acceptatie van het niet (hoeven) weten?? Ik zweef niet voldoende om me daar iets bij voor te kunnen stellen. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet, als je je onvermogen maar accepteert. Hier klopt iets niet. Niet de eerste keer dat ik hier in vastloop. En dat is natuurlijk, omdat ik niet kan 'loslaten'. Nog zo'n term.
Wat een gelul! Hoe ben ik hier terecht gekomen? O ja, ik was kalmer vandaag. Nu kun je naar 'stille waters en diep gronden' of 'stilte voor de storm'. Die storm zie ik niet komen en dat diepe, ach, daar ben ik niet mee bezig. Ik wil gewoon een beetje een lekker op rolletjes lopend leven. Wat is daar zoveel gevraagd aan??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten