De dood zit weer op schoot. Vermoeiend gezelschap. Een schaduw waar geen zon voor nodig is.
De triggers zijn fysiek, zoals steeds vaker in de laatste tijd. Het is inmiddels ruim anderhalf jaar geleden, dat een fysiotherapeut mijn verkrampingen, blokkades of knopen heeft versoepeld. Misschien moet ik het in die richting zoeken. Werk maken van het vinden van een Roemeense versie van de beste Philip.
De tijd tussen de behandelsessies van enige weken nam steeds toe. De laatste keer meer dan een half jaar. En nu dus een verdriedubbeling. In Frankrijk had ik allang weer een keertje op de tafel gelegen en me vrijwillig laten pijnigen. Oorzaken zijn weinig evident en/of wisselen elkaar af, maar het ontbreekt nog steeds aan ontspanning. Neem er maar zelden de tijd voor, heb er de plek niet voor, etc. waardoor het aan de zo belangrijke regelmaat ontbreekt.
Je schuift dit soort dingen makkelijk naar "Straks als dat en dat klaar, geregeld, ingericht, etc is." Dat soort 'straks' kan rustig nog een paar jaar duren. Lijkt me in dit kader geen slim idee. Er zijn meer van die draadjes, die beter in het weefsel opgenomen kunnen worden, al lijkt er geen plek voor te zijn, maar deze mag omhoog op de prioriteitenlijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten