Een nacht van diepe slaap. Niet in één ruk, maar toch. De nachten krimpen. Schoksgewijs natuurlijk zoals niks van mijn wensen/verlangens op evenredige wijze in beeld komt of er net uit verdwijnt. Het suddert, sluipt, twijfelt, maakt omhalen, keert terug op schreden en dan is er ineens die buitensporig grote beweging in de goede richting, waarna het verhaal weer in hardnekkige, zinverloren mechanismen vervalt. De grote lijn verdwijnt uit beeld, de diverse navels treden op de voorgrond en staren maar. Ooit had dat zin. Toen het 'ergens naar toe werken' niet verder kwam dan overleven of minimaal doorgaan met leven. Die tijd is alweer een tijdje geschiedenis. Delen in mij hebben dat nog steeds niet door of weigeren het te accepteren.
Maar, hoewel langzaam, op alle fronten en dus ook in de nacht zijn de veranderingen voel- en zichtbaar. De nacht is in een paar weken tijd gekropen van 12 naar goed 6 uur. Niet iedere dag, waarom ook?, maar qua tendens. De bezigheidsmomeneten zijn na de after-verhuizingsdip langzaam terug op het dozen-inpak-niveau, maar dan met uitpakken. En daarnaast krijg de plek van de tuin ook meer en meer vorm. En laat ik eerlijk zijn, met koken en af- en toe een krant en het blog is de dag aardig gevuld. Natuurlijk kun je strak plannend meer dan tweemaal zoveel activiteit vertonen. Had ik dat gewild, was ik wel terug naar Nederland gegaan.
En natuurlijk houdt dat inrichten ergens op, aan mijn lijf geen polonaise, maar dan is er de waslijst met mogelijke tijdpasseringen, die er voor in de plaats kunnen komen. Ik wou, dat het al zover was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten