Goed drie uur in de tuin gewerkt. Je ziet langzamerhand weer de groentes ipv vnl onkruid. Ik kan dus niet zeggen dat ik niks doe, maar enthousiasme is nergens te vinden. Raar, hè, hoe dagen ongeveer hetzelfde kunnen zijn en compleet anders beleefd worden. Notabene door dezelfde persoon op dezelfde plek in hetzelfde tijdsgewricht.
Onder het schrijven van de laatste zin moet ik ineens aan mijn aandrijving denken. Geen duidelijk aanleiding. Het schiet gewoon door mijn hoofd. Prompt verkrampt het hele lijf alsof het uitgewongen wordt. Er is kortom meer aan de hand, maar heeft mij daar niet in betrokken. Stemmingen. Doodsgedachten. Haast. Zinloosheid. Je hoeft er niet voor te gaan zitten en over piekeren om er mee bezig te zijn. Sterker nog, het kan je bezig houden, zonder dat je het doorhebt. Tot op zekere hoogte. Tot het moment waarop je dagelijks bezigheden en/of beslommeringen aan glans verliezen en het weer meer "Struggle for life" dan "Carpe Diem" is.
Het best geval is het dan "O ja, shit, dat kon ook nog." Normaal gesproken is het echter "Ooooo, daar gaan we weer." Hoe dat werkt mag bekend verondersteld worden. Zover is het vandaag niet en zie ik het ook niet komen. Maar iets meer animo dan enkel vertouwen op de automatische piloot, zou een aangenaam aanvulling zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten