Het is weer zover: zondag. Na wederom een hoop machine-geluiden en menselijke stemmen tussen 5 en 6 is het nu weer surrealistisch stil. Wat van die rollende dooie struiken en de hoofdstraat van het dorp lijkt op het openingsshot van een Roadmovie of Western. Een in de zindering van de ochtendhitte verdwijnend oud vrouwtje. Een kat die over de weg schiet en in de verte het geblaf van een paar honden. Ik bedenk het niet. Ik registreer. Muv de tumbleweed.
Het is een beeld met een ingebouwde spanning. Het schept verwachtingen. Iets staat er aan te komen, but what? De rode loper voor het onbekende. Ik zou niet raar opkijken als nu vier ruiter in volle gallop de dorpstraat op zou komen. Of die een ruiter op een oververmoeid paard met in z'n rechter hand de teugels van een lasdier op wiens rug overdwars een lijk ligt vastgebonden. Honden duiken op uit het niks en blaffen vervaarlijk naar de onbekende, die zonder ergens acht op te slaan, door rijdt tot voor de bar. Of een colonne legervoertuigen die uit een door hen zelf opgewervelde zandwolk te voorschijn komen. Een tank op kop. Of een paar gehavend en gewonde jongelui, die bebloed en verdwaasd aan komen lopen. De een met een stuurwiel in zijn handen. De ander met een uitlaat over z'n schouder. En als we toch die kant opgaan, waarom dan niet gelijk een Madmax-selectie aan maffe stock cars en mensen uitgedost in de meest bizarre outfits, zwaar bewapend en krijsend als wilde dieren. De honden schieten schielijk onder de poorten de binnenplaatsen op.
Zondag, dus. Doodstil buiten. De enige menselijke activiteit is lopen naar de kerk. Men zegt elkaar gedag als men elkaar passeert en slaat geen acht op het vreemde voorwerp, dat aan de rand van het dorp in de weilanden neerdaalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten