Waar is mijn meta-lijntje gebleven? Verder dan gezeur over dagelijks geneuzel kom ik al tijden niet meer. Het zat er een beetje in, maar moet het werkelijk? Kan het niet anders? 'Tuurlijk. Alles kan, zeker met woorden. Verbazingwekkend eigenlijk, dat je bij gebrek aan inhoud zoveel woorden aaneen weet te rijgen. Gelukkig geen "En toen .." bij herhaling, maar een beetje in dezelfde orde van grootte.
Dagen lopen of dagen lopen niet. Enthousiaste verslagjes ingebed in de taaiheid van een onwillig bestaan. Een berg verlangens en de voortdurend zich vernieuwende deceptie bij de feitelijke invulling. Het voortslepen wat gedacht was op rolletjes te gaan. Dagen die geen vorm krijgen noch uit de verf weten te komen. Voldoende onvrede. Misschien klaag ik te weinig. Grapje!
Hoewel... Soms heb ik het idee, dat wat ik mis, weerstand is. Maar niet sec. Die heb ik meer dan genoeg. Weerstand in mezelf. Wrijving. Het leven hoort te schuren. Soms is dat lekker en soms pijnlijk. En nee, belastingen of een aannemer is niet het schuren, waar ik op doel. Wat ik zoek, heeft met uitdagen te maken. Het leven van dit moment is een voortdurende afronding van het een na het andere. Dat heeft niks uitdagends. Dat is afhandelen. Saai. Realiseren wat uitgekauwd is.
Alles wat hier nog op de rol staat is in feite 'done'. Het moet nog z'n vormpje krijgen, maar het echte, interessante, leuke werk is gedaan. Inrichten is niet aan mij besteed net zo als het schoffelen in de tuin. Koken, schrijven, websites zijn de kersen op mijn taart, die ik nog steeds niet heb weten te plaatsen, voor me uit schuif naar strak, als alles klaar is. Het levensgenieten-na-het-pensioen-mechanisme. Fout. Fout. Fout. Volgens mij zit ik goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten