Ondertussen 'ploegen' we door over de akker des levens. Cd's kunnen na al die mndn weggeborgen te zijn geweest terug op een zichtbaar en vooral grijpbare plek. Het rek staat na de laatste hand van vanochtend. De waterpas gemaakte constructie heeft een paar lullige houtjes nodig om rechtop te staan. Niks is recht of waterpas hier. Deuren staan niet in elkaars verlengde, deurkozijnen zitten onder een hoek in de muur, muren staan niet haaks op elkaar, vloeren zijn ongeschikt voor voorspelbare knikkerbanen en het laatste kwart van het huis maakt een knik richting binnenplaats ten opzicht van het voorste deel. Soms om gek van te worden.
Terwijl ik de dozen uitpak, schiet door mijn hoofd "Dat ik het mag meemaken!" Ik lijk mijn oma van moeder's kant wel, maar dat mensje was de negentig gepasseerd, toen ze dergelijk verzuchtingen produceerde. En is uiteindelijk 96 geworden. Het tekent de sfeer, waarin ik bezig ben. Steeds weer als iets z'n afronding nadert, spelen van die dood-gerelateerde plaagstoten door mijn bezigheden heen. Ik dacht, dat ik er na de huwelijksreis vanaf zou zijn. Mooi niet, dus. Helaas.
Het zijn van die momenten, waarop alles verkeerd valt, voelt en zich voordoet. Ongemakken zwellen aan tot kwalen. Pijntjes tot potentiële doodsoorzaken. Relativeringen krijgen een morbide draai. Ik word moe van mezelf en strompel verder in de hoop, dat snel de luchtigere versie van het bestaan de overhand terug weet te herkrijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten