De honden. Ik word er ff goed gek van. Katrien verdomt het sinds haar val om de paar treden omhoog te gaan om het huis binnen te kunnen en vertoeft sindsdien in de tuinkamer. Maar mevrouw wil wel aandacht en laat dat op diverse momenten van de dag uitgebreid weten. Sammy loopt nog steeds trouw achter mijn kont aan, al zou hij er slim aan doen om de trappen wat te mijden. Wachten tot ik terugkom, heb ik 'm ooit wel geleerd, maar de herhalingsoefeningen heb ik laten versloffen. Maar hij is dus niet weg te houden bij het jonge katje. Stik nieuwsgierig natuurlijk en hem kennende ook jaloers, al heb ik hem daar nooit aggressief door zien worden.
Maar één hond dus waar ik met regelmaat naar toe moet lopen om haar ff te kroelen, kammen of iets dergelijks en een andere hond, die ik maatje moet maken met een wezentje, dat iets van ruim 10x kleiner is dan hijzelf.
Nu kan ik het mezelf wel moeilijk maken door te bedenken, dat de honden de Franse ruimte missen, maar dat is nonsens. Hun actieradius krimt al jaren in rechtevenredige toename met de uren, die ze per dag slapen. Neemt niet weg, dat er heel veel in hun leven is veranderd. Aandacht. Prioritering. Bewegingsvrijheid. En dat op een leeftijd, dat ze als hondstrouwe honden absoluut niet zitten te wachten op verandering van routines. Ja, een beetje als mij. Maar ik doe het mezelf aan. Dat is toch een verschil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten