Een snelle scan van wat echt moet. Prioriteren. Verstand op nul. Blik op oneindig. En gaan met die banaan. Dat is de planning voor vandaag: bonen in de tuin, courgettes verwerken, keuken en eetkamertafel opruimen, stofzuiger erdoor, dweil erover, klaar is Kees. Twaalf uur als ik me kwaad maak, maar waarschijnlijker is dat ergens vanavond de punt achter het geheel gezet gaat worden. En weer gaat het een dag worden, zoals ik 'm eigenlijk maar zeer deels zou willen.
Of het het hele punt is, weet is niet, maar een groot deel van de oorzaak van het voortdurende geëmmer rondom wat moet gebeuren of gebeurd had moeten zijn, is het achter de feiten aan hollen. In Frankrijk heeft het na 2007 jaren geduurd, voordat weer sprake was van enige controle over mijn bestaan. Controle in de betekenis, dat ik deed, waar ik zin in had cq wat ik wilde en daar best tevreden over was. Iets te mekkeren valt er altijd wel, maar de grote lijn zat goed. Altijd met ups en downs, maar ik had het over het algemeen in de hand. Zeg ergens vanaf 2012/2013.
Nu gaat het over de hele linie stukken beter, aangenamer, prettiger, etc. maar van controle in bovenstaande betekenis is zelden of nooit sprake. Dan moet dit. Dan moet dat. Dan komt daar weer iets er tussen door. Etc, etc. Er zijn momenten. Ja. Maar sporadisch, zonder regelmaat. Het leven wil maar geen ritme aannemen. Het is en blijft hap, snap. Rennen van hot naar haar. Achter anderen aanzitten. Uitpuffen. Zeilen bijzetten. Geen rust. Nauwelijks eigen invulling. Met een ongedurig wordend wensenpakket. En maar sussen en geruststellen. Ooit, ooit gaat het er van komen.
En wat krijg je dan? Dan krijg je van die dagen als gisteren, dat het gevreesde tegendeel de overhand krijgt. Zoiets als 40 jaar naar je pensioen verlangen en binnen een jaar de pijp aan Maarten geven. Het heeft me altijd als de meest beroerde levensweg voor ogen gestaan. Maar uiteindelijk ben ik alsnog in een soortgelijke situatie verzeild geraakt. Het leven. Ach .... en nu in de benen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten