Het gaat te goed. Het maakt jaloers. Er wordt aan poten gezaagd. De ene stemming gunt de ander niet het genot van ongebreidelde vooruitgang. Fysieke ongemakken treden uit de schaduw. Zware, zwarte gedachten besmeuren de aarzelende verschijning van iets van optimisme cq geloof in de haalbaarheid van de gewenste vooruitgang. Een soort van "Wat denk je wel?" en "Hup, af in je hok!".
Vandaag een beetje voorzichtig zijn met mezelf. De zevenmijls-laarzen links laten liggen en het bij kleine stapjes houden. De euforie onder de rader weten te houden. De tegenkrachten het gras voor de voeten weg maaien. Te bizar voor woorden eigenlijk, dat je jezelf voor de gek moet houden om niet in de welbekende achtbaan van Himmelhochjautzend in duizelingwekkende snelheid ter aarde te storten en dieper ook.
Een vreemd fenomeen. Humeuren die elkaar dwars zitten, verstikken, onder het maaiveld proberen te houden. Alsof je toestemming moet vragen om een beetje licht en luchtig door het leven te stappen. Wonderbaarlijk mechanisme, maar ongewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten